Overloop again
Ik ben pas thuis uit revalidatie en ik heb een afspraak met
V over het begeleiden van een toneelproject met kinderen. V was mij eerder in
Pellenberg komen opzoeken met de vraag en ik had min of meer toegezegd. Goed
ken ik haar niet maar we hadden elkaar wel een paar keer ontmoet bij andere
activiteiten. Die avond bespreken we de praktische zaken.
V vertrekt rond elf uur.
Ik gooi mezelf in bed. Ik lig nog niet neer of ik merk, nee, ik ruik dat
er iets aan de hand is. Even tasten voor de zekerheid. Jawel, letterlijk nu.
Shit! Het is hooguit een week of drie na die vorige overloop, schat ik.
Daar lig ik dan. In mijn eentje. Beseffend dat iedere
beweging de smeerboel alleen maar erger maakt. Ik begin op zo’n momenten
meestal te lachen om mezelf en de situatie, hetgeen bevrijdend werkt en vaak
ook inspirerend. Huilen kan dat ook zijn, meent mijn lief en ik denk dat soms ook, maar
daar ben ik (nog) niet zo goed in.
Het is duidelijk dat ik dit niet alleen aankan en ik bel
mijn dichtste vrienden. Geen antwoord. Ten einde raad bel ik V. Ik kan niemand
anders bedenken op dit moment. Ze zou net thuis moeten zijn. Ze neemt op. Oef. Ik leg de situatie uit,
vraag om hulp. Nog geen kwartier later is ze hier terug. Wat een schat. Ik
schaam me ondertussen wezenloos, maar het is niet anders.
Je moet eindeloos water verversen om van die troep af te
komen en vooral goed plannen in welke volgorde je het aanpakt. Het lukte vlot
en goed, en vooral, we hebben een hoop lol gehad. Werkelijk. Sindsdien zijn we
vrienden voor het leven.
(oktober 2010)
