Een blog over hilarische avonturen, (creatief omspringen met) kleine en grote obstakels, vreugde en verdriet, en boeiende thema’s als plassen, stoelgang en seks. Omdat delen kracht geeft en verbindt, Welkom, Martin Ps over de workshop in wording lees je hier meer.
Na het overlijden van Martin kregen we de vraag of hij opgebaard zou worden. Martin sprak voor de operatie de wens uit om dat niet te doen. Om mensen toch de kans te geven afscheid te komen nemen werd ons zomerhuis een koesterhoekje voor Martin. Om foto’s en filmpjes te zien, om iets te schrijven, om nog even dicht bij hem te zijn. Martin voelt zo dichtbij hier. Wie niet aanwezig kon zijn op het afscheid of evengoed wie er wel was, maar hier graag nog even wil zijn, welkom. Er staan ook nagedachteniskaartjes die je kan meenemen.
Dansen en zingen op het afscheid van je
allergrootste liefde? Dat kan.
Zo overweldigd worden door verdriet en je
evengoed zo getroost voelen door al de warmte? Dat kan zeker ook.
Ik deel hier mijn woorden op het afscheid
van Martin.
Martin,
mijn lief, mijn beste vriend, mijn echtgenoot, mijn minnaar, mijn troost,
houvast en toeverlaat, mijn inspirator, mijn grootste fan, mijn baken van rust.
Ik zou
je willen vertellen over hoe moeilijk en hoe mooi de voorbije week geweest is.
Over het overweldigend verdriet, de hartverscheurende pijn. Over mijn zee van tranen
om jouw verlies. Maar nog liever vertel ik je over mijn ontroering en
dankbaarheid.
Zo dankbaar
ben ik voor iedereen die zo hard zijn best doet om jou te eren. Voor een
zelfgemaakte kist, een zelfgedraaide urne geïnspireerd op jouw meubels, een rouwbrief
die jou zo ademt, een zendje (west-vlaams voor gedachteniskaartje) op zijn
Martins, voor de muzikanten die jouw nummers spelen, voor de tuinmannen-en
vrouwen die de tuin voorbereid hebben,…
Ik
voel me zo gedragen door de knuffelaars, de praktische denkers, de handige
harry’s, de koks, de briefjesplooiers, de chaufferus, de tekenaars, de
afwassers, de poetsers, de troosters, de stille helpers, de luisteraars en de
sprekers.
Er is
een leegte en een volheid in mijn hart. Een ijzige koude, gepaard met een dik,
warm deken.
Ik
voel me zo dankbaar omringd door al die mensen die jou, mij en Willem, graag
zien.
En zo
kan ik, heel af en toe, ook glimlachen in de pijn. Ook om die heerlijke jaren
waar ik jouw lief mocht zijn. Avontuurlijke jaren, uitdagende jaren, intense
jaren, ook met veel obstakels, maar vooral, en altijd jaren vol liefde.
Graag zien en gezien worden, was nooit eerder zo gemakkelijk.
Wie nog foto’s of filmpjes heeft van zaterdag, dank je om ze mij te bezorgen!
