Rolstoeien

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ai ai. Te snel victorie gekraaid..

Het laatste gaatje wil niet dicht. Integendeel, het is langzaam groter aan het worden. Neen, dat is niet gebeurd door dolletjes te gaan rolstoeien. Hoewel ik me ferm heb moeten inhouden. Ik voelde me als een koe die na de winter voor het eerst weer in een sappige weide staat.
Die eerste dag ben ik een half uur buiten geweest en de volgende dag drie kwartier. Een dag later deed ik een lavement en aansluitend heb ik gedoucht. Na bijna twee maanden was dat als ondergedompeld worden in een zintuiglijke roes. Dat was alles qua gestoei. O ja, en ik heb groenten gegeten. Ook dat was twee maanden geleden. Mijn papillen kregen bijkans een orgasme.

Het voelt als terug naar af nu. En dat is het ook. We hebben de alternerende matras terug op het bed gelegd, het eten is weer restenarm, ik drink opnieuw eiwitrijke supplementen en ik ben de laatste week niet meer uit bed geweest.

Ik had die schaarse minuten buiten echter voor geen goud willen missen, en die douche en de groenten ook niet. Dat was zo hard nodig, en zo ingrijpend weldadig.

Het is tijd voor actie. Maandag laat ik een kweek nemen van de wonde om uit te zoeken of daar een vieze bacterie de genezing afremt. Ik ga ook regelen dat de tillift geïnstalleerd wordt. En er gaat maandag iemand voor me het demo kussen ophalen.
Als het niet betert roep ik Ihor er weer bij.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

De rolstoelcoaster spoedt zich naar de finish. De ultieme fase is onverwacht losgebarsten. De voorbije week is de huid van de rand naar het centrum van de wonde gegroeid met een indrukwekkende voortgang. Dit zijn geen weke huidcelletjes meer, dit is echt vel. Op het verband van gisteren stond desolaat de afdruk van het laatste puntje dat nog niet gedicht werd.

Ik was buiten gisteren, in de rolstoel, een half uur lang en kort. Eerst in de zon op de binnenkoer, maar al gauw wilde ik de groentetuin en de boomgaard en alles zien. Mijn zintuigen knapten zowat. Ik werd overrompeld door prikkels, te overvloedig om elk moment ten volle te kunnen beleven. Het was een welkome overval die ik genietend onderging.
Dat smaakt naar meer.

Jiihaaaa!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Aftellen!
Bijna, bijna, bijna.

Eerlijk gezegd durf ik nog niet. Het ging al te vaak mis door de transfers. En een transfer zonder frictie, dat gaat niet. Komt erbij dat ik het niet voel, dus dat ik niet weet als ik iets fout doe.

Ondertussen bereid ik me voor op het zitten. Het kussen van mijn rolstoel deugt niet. De huidige wonde bevindt zich precies op de grens van het voorste hardere deel en het achterste zachte luchtkussen. Dat betekent dat er zittend altijd frictie op de wonde is. Ik krijg volgende week een ‘Vicair Vector O2’ demokussen toegestuurd dat volledig met luchtbellen gevuld is. Voor mij zou dat het meest geschikte kussen zijn. De vraag is of het me lukt om transfers te maken, omdat lucht weinig steun geeft. In afwachting snijd ik in het oude kussen het harde stuk weg op de plek van de wonde.

Als ik eenmaal zit kan ik ook lavementen hebben. Dat betekent dat ik na twee maanden onthouding weer groenten kan eten. Zalig. Gedaan met de (resten)arme voeding.
Het is bizar om in deze tijden van algemene beperking uitzicht te hebben op enkel meer mogelijkheden. Enfin, mijn quarantaine heeft lang genoeg geduurd.

Libertad!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Het gaat gestaag beter met de wonde. Er zijn huidcellen gevormd over de hele oppervlakte. Geen spatje bloed meer. Ik moet nog geen zotte toeren uithalen. Het is brozer dan een babyvelletje.

Zoals ik al voorvoelde was het een pittige week. Wat heb ik verlangd naar de zon en de wind op mijn huid. Ik heb getast in de reserves van mijn geduld. Het klopt, dat van die laatste loodjes.

Een aangename troost is dat de deur zowat de ganse dag open staat, waardoor er af en toe een zucht frisse lentelucht binnen waait. En mijn lief waait regelmatig over de drempel, zodat ook de warmte een weg vindt naar mijn kamer. Ik groet mijn huisgenoten die langs lopen, en de kinderen komen babbelen of, heerlijk!, een tekening brengen.

Meer heb ik niet nodig voor een vrolijk Paasfeest.

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Hoera!!
De wonde is zo goed als dicht. Van Ihor mag ik in de rolstoel. Hij heeft de pomp afgekoppeld. Er ligt een gewoon verband op. Vanaf nu kan de thuisverpleging de wondzorg aan. Exit Ihor, opgelucht en vrolijk. Hij vergat in zijn enthousiasme om af te rekenen.

Toch neem ik me voor om te blijven liggen tot ik het helemaal vertrouw. Het is al te vaak fout gelopen door voorbarig in actie te schieten.
Het wordt vreselijk moeilijk, ik weet het. Een bijna zomerse lenteweek kondigt zich aan. Ik snak naar de zon, de geuren, de wind, de lucht, het licht, de kleuren. Mijn lijf en geest zijn het liggen meer dan moe, mijn pijnlijk overspannen schouders, rug en nek smachten naar beweging. Ik hunker om de fiets aan te koppelen en me te laten benevelen door een intens gevoel van vrijheid.

“Nog even geduld. Wat betekenen één of twee weken na al die tijd?”, probeer ik mezelf te troosten. Het maakt me triest en blij vanbinnen.

“De verleiding om op te geven is het sterkst vlak voor de overwinning.” (Zen inzicht)

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

“Je zult verbaasd zijn hoe sterk je bent wanneer sterk zijn het enige is dat rest”
(Bob Marley)

Ihor is net vertrokken. Hij heeft een dansje geplaatst. Ik had er eerlijk gezegd ook wel zin in. De huidcellen zijn zich volop aan het ontwikkelen. Drie kwart van de rand van de wonde is al overgroeid met nieuwe cellen. Voor het eerst is er overtuigend perspectief op genezing. Nog één week met de pomp. Ihor verwacht dat binnen twee tot drie weken het hele verhaal achter de rug zal zijn.
Zalig!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Het is rustig. Radio 1 houdt me het grootste deel van de dag gezelschap. Ik lees, ik rust, ik doe liggend oefeningen, ik speel, ik eet lekker, ik doe af en toe iets zinnigs, ik doe en schrap to do’s, ik lig drie keer per dag anderhalf uur op mijn buik en geniet van het zonnige uitzicht op het terras, ik bel en chat met familie en vrienden, ik droom, ik schrijf, ik mediteer en visualiseer, ik word verwend door mijn lief…

Ook de pomp snort in alle rust. Of moet ik ‘snurkt’zeggen?
Ihor vertelde dat hij ooit zo een vacuümpomp gebruikt had voor de wonde van een oude vrouw. Bij de volgende consultatie zei ze dat het toch wel vreemd was dat ze haar man terug in haar bed hoorde ‘s nachts, terwijl die al zes jaar eerder gestorven was!

Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

De grillen van het lot zijn ondoorgrondelijk.

We lagen bijna in dromenland. Onbevangen opperde Ruth dat de nieuwe pomp gelukkig een heel stille is. Toen werd het pas echt stil. Plotsklaps beseften we dat er iets niet ok was. Ruth checkte. De powerknop stond uit! Waarschijnlijk is dat gebeurd wanneer de machine op het net aangesloten werd toen de batterij plat was. Dat betekent dat het ding al meer dan 24 uur stil stond.
Ruth startte het toestel op. Het pompte uitbundig en ging vervolgens in alarm, een irritant gepiep. Logisch, het verband hing open aan de onderkant en lekte als een vergiet.
Mijn recent door het goede nieuws ontstane extase viel acuut in duigen. Voor zover ik wist is een vacuümverband zinloos wanneer het systeem stilligt, en doet het dan de wonde verweken. Dat betekent dat het verband vervangen zou moeten worden als het niet lekvrij gemaakt kon worden.

Het was een spannende operatie voor Ruth. Wegknippen wat los zat. Afplakken met medische tape die ze voor het eerst gebruikte en die van alles deed, behalve plakken zoals zij dat wilde. Onzekerheid, weerstand en frustratie wisselden elkaar af.
Het gepiep hield ineens op. De pomp bromde wel continu, maar daar sliepen we doorheen.
Mijn moedige lief is dan toch even ‘zuster Ruth’ geworden.

Ihor heeft gisteren alles nagekeken. Het onophoudelijke gebrom had met een lekkage aan de pomp zelf te maken. De lange stilstand zou volgens hem de wonde niet beïnvloedt hebben.

Zucht!