Rolstoeien

Waarom ik zwemmen niet langer plezant vind.

Ik had het me als ontspannen drijven voorgesteld, die eerste
keer dat ik mee ging zwemmen met de revalidanten van Pellenberg. Ik had er
enorm naar uitgekeken. Maar nee, ik zonk, mijn benen trokken me omlaag!! De
ontgoocheling was evenredig.

Iets drijvend tussen de knieën vastbinden hielp wel maar dat
veroorzaakt weerstand, dus dan moest ik harder werken. Zwemmen is nu vooral een
kwestie van snelheid maken geworden, om zo plat mogelijk door het water te
scheren en op die manier de minste weerstand te creëren. Op de rug zwemmen was
het meest comfortabel, dan zonken de benen niet zo snel.

Tot daar het aangename gedeelte.

Doodop van het zwemmen moet ik me vervolgens op het droge tillen
en duwen. Ver genoeg, want anders glijd ik onverbiddelijk terug in het sop. Lucht
happend als een vis lig ik op het droge. Daarna hijs ik me -met enig geluk
krijg ik wat hulp- op een douchestoel en na het stortbad volgt afdrogen,
aankleden -probeer zelf maar eens om uw
broek aan te trekken met een ‘lam’ en klam onderlijf terwijl ge op een stoel zit- en dan
de transfer naar mijn eigen rolstoel.

Die eerste keer kwam er nog bij dat ik bij het afdrogen
spontaan stoelgang loste. “Komt door de ontspanning,” werd me verteld.
Ontspanning??

Daarom vond ik zwemmen niet langer plezant.

Vond ik? Vind ik?

Ik twijfel. Mijn twijfel wordt gevoed door angst. Door
schaamte ook, besef ik.

Alles vanbinnen is in beweging nu. Met dank aan het wondje.
Oude overtuigingen wankelen, maken plaats voor verlossende nieuwe. De
verlamming als excuus houdt geen stand, ontkomt de kritische vragen niet, wordt
herzien. Een berg frisse kansen lokt. Duik ik mee het diepe in?

Het is namiddag, een dag vorige week. Ik ben (staand) Rummikub aan het spelen met de buurkinderen. De verpleger komt langs voor de wondzorg. “Even het wondje verzorgen”, verontschuldig ik me. De jongste, Morris, staart me aan met blinkende ogen. “Heb jij een hondje?”, vraagt hij hoopvol.

Alle gekheid op een stokje, ik heb wederom goed nieuws! Het wondje wordt duidelijk kleiner. Oudjaar heb ik staand gevierd, nieuwjaar liggend. Het was alle ongemak waard. De verlossing wordt nu tastbaar.

Jiiiiiihaaaaaaaaa! Het wondje geneest! Bij de controle in Pellenberg kreeg ik alleen maar goeie punten. Het beste nieuws is dat de
rand van de wonde weer tot leven komt. Anders zou de wonde wel kunnen opgroeien
maar niet dichtgaan en dan moet er gesneden worden en bah! ik wil het allemaal niet
horen. Oef. Zo hou ik deze ellende nog wel even vol.

Kerst. De witte wijn is lauw. Lap, de frigo heeft het
begeven. En deze frigo is meer dan een koelkast. In de huidige strijd tegen het
wondje is dit toestel van onschatbare waarde. Als bureau, als werkblad voor het
koken, als vervanging voor bijna al hetgeen ik anders zittend doe. Die 125cm hoogte
is perfect de maat om staand te werken. 115cm zou ook nog kunnen, lager is moeilijk.

Paniek! Ik ga instant in alarm modus. Mijn hersenen zijn
druk in de weer om een nieuwe te regelen, eentje die precies even hoog is. En
vooral snel geleverd, meteen, morgen al. Mijn lief gaat er keihard tegen in.
Waarom een nieuwe kopen? Is het echt nodig om een toestel waar een hoop
vervuiling aan vastzit meteen te vervangen door een nieuw? Misschien heeft iemand er één op overschot? Ik
schiet in de verdediging: “Ja, maar de hoogte is belangrijk voor me, en het
moet dan ook nog naar hier gebracht, en de kapotte moeten we dan zelf naar het
containerpark brengen!”. Ruth: “We kunnen het toch proberen? Het is niet
dringend, er zijn voldoende koele plekken in huis om alles te bewaren.” En dat
het op zo’n moment beter is om even te ‘vertragen’ en na te denken over wat je
echt nodig hebt en hoe en in welke volgorde je dat aanpakt.

Ik vind het moeilijk om mijn dwanggedachte los te laten maar
ze heeft gelijk, er is geen haast bij. We spreken af dat we het alternatief een
kans geven tot nieuwjaar. Dat ik bekijk of er nog andere mogelijkheden of betere staplaatsen in huis zijn. Ruth gooit zich onmiddellijk op haar facebook
en op de ‘gift’ pagina’s. Ik op mijn blog.

Fijne feestdagen!

Het wondje wordt twee keer per dag verzorgd. Zinkoxide -stugge
babybilletjeszalf- er omheen en op de blessure Carel zalf, een namaak preparaat
van wat dertig jaar geleden hip was voor dit soort kwetsuren. Tien dagen lang,
laaaaaaaaaang, heb ik enkel gezeten wanneer het echt niet anders kon. Het
verschil is nauwelijks merkbaar. De wanhoop loert om de hoek. Mijn
onuitputtelijk optimisme wordt zwaar op de proef gesteld en gaat af en toe
onderuit.

Ik heb tien liter pompoensoep gemaakt voor Music For Life,
staand, met de koelkast als werkblad. Apetrots was ik. En dadelsnoepjes
gemaakt, ook staand. Dat doet goed, het leidt me af.

Ik vertrouw er op dat het ineens heel snel zal genezen.
Ja,
zo zal het gaan.

Gisteren, De Welriekende Dreef, Ingooigem.
Je zou er een wondje voor veinzen 🙂

Vorige donderdag had ik een afspraak in het
revalidatiecentrum van Pellenberg. Eén van mijn vragen ging over een wondje op
het zitbeen dat al vijf maanden aansleept.

Vijf maanden terug. Het was de eerste week van juli. Die
week dat het 35 graden en meer was. Thebe en haar broertje Kasper, het metekind van Ruth,
logeerden enkele dagen bij ons in Gent. We gingen naar een grasveld waar de
pretcamionette (een speelpleinwerking op wielen) zich geïnstalleerd had. Een
onschuldig waterstraaltje mondde uit in een wild watergevecht. We waren
doornat. Ik voelde me gelukkig en bevrijd. Het was erg lang geleden dat ik zo
uitzinnig gedold had. Mijn liefje vond het ook heerlijk, dat zag ik in haar
ogen. Ze houdt erg van fikfakken en dat is gezien de situatie niet mijn
voornaamste talent. Dat brengt vaak verdriet, voor allebei. Het wondje heb
ik de volgende ochtend opgemerkt, door een bloedvlek op het laken want ik kan
dat niet voelen.

Vijf maanden. Van de thuisverpleging krijg ik al even lang
te horen dat het een mooi wondje is: niet echt diep, iets meer dan een
centimeter doorsnee, lichtjes doorbloed en slechts een beetje ‘geel beslag’.
Ben ik vet mee. Al vijf maanden doe ik mijn best om niet langer dan 2 à 3 uur
achtereen te zitten en dan minstens een half uur op mijn zij te liggen in de
hoop het wondje voldoende te ontlasten. Of te staan, in de stastoel.

(zie: http://www.mobilitycare.net.au/mobility_products/lifestand-ls-manual-standing-wheelchair.html)

Het blijft desondanks hetzelfde ‘mooi’ wondje. Af en toe
lijkt er verandering te komen door een nieuwe behandeling maar na enkele dagen
stagneert het weer. Flaminal, tijmhoning, calendula noch Mepilex brengen
verbetering.

Ik had gevraagd om Marc erbij te hebben in Pellenberg. Hij
is hoofdverpleger en een autoriteit wat wondzorg betreft. Ik wist al wat hij
zou zeggen. Het was wat ik al vijf maanden niet wilde weten en horen: niet meer
zitten, tenzij het echt niet anders kan. Liggen, staan, maar vooral de wonde
niet belasten.

De meeste afspraken voor de komende week zijn ondertussen afgelast.
De situatie nodigt uit tot creatieve oplossingen, dat wel. Ik ga straks naar
een verjaardagsfeest en ik heb de sofa reeds gereserveerd. Morgen zondag vieren
we de verjaardag van mijn vader. Er zal een bed voor me in het restaurant
staan.

Kortom, het is boeiend en het is balen tegelijk. Ik zal veel
thuis zijn de komende weken, noodgedwongen, dus aarzel niet om even langs te
komen.

Wordt vervolgd

Thuis

Het is niet zo simpel als ik dacht om het lavementsysteem te
gebruiken. Gelukkig heb ik verpleegsters die bereid zijn om mee te zoeken naar
mogelijkheden. Ik gebruik thuis een toilet/douchestoel en het moeilijkste voor mij is
evenwicht en steun vinden. Omdat de conus vanaf de achterkant ingebracht moet
worden zit ik te ver naar voren en verlies ik mijn balans. Het duurt even voor
onze techniek op punt staat. We zetten een stoel uit de keuken met de rug naar
me toe zodat ik er op kan leunen. Onder mijn armen leggen we een driedubbel gevouwen
handdoek om de steun zachter te maken en onder de stoel komt een mat omdat hij door het naar voor hangen wegschuift. Het lijkt een heel gedoe, en dat is het zeker, maar oefening baart kunst en uiteindelijk is het lastigste stuk voor de
verpleging. Het voorover gebogen vasthouden van de conus bezorgt hen een
pijnlijke rug en kramp in de handen.

In het begin doen we de behandeling verschillende dagen na
elkaar en met succes. Ik laat nogmaals een radiografie nemen en dat bevestigt
mijn idee, de darmen zijn zo goed als leeg. Ik neem me voor het systeem verder slechts af en toe te gebruiken, zo om de
paar weken als ik vermoed dat het nodig is.

Enfin, dat hoopte ik. Enkele ‘overlopen’ later –gelukkig gebeurde
het iedere keer thuis- besluit ik toch de spoeling consequent drie keer per week
te doen.

(december 2010)