Overloop
Het gebeurde voor het eerst tijdens de revalidatieperiode in
Pellenberg. Ik was toen al zover dat ik de weekends naar huis mocht als aanloop
naar helemaal thuis. Die zondagavond
ging ik op de terugweg naar het revalidatiecentrum uit eten met vrienden.
Tot aan het dessert verliep alles uitstekend. Toen leek het
plots dat ik een ferme stinkende scheet gelaten had. Maar de geur bleef hangen
en ik besefte dat er meer aan de hand was. Mijn vrienden leken nog niets in de
(neus)gaten te hebben. Ik schaamde me mateloos en zweeg terwijl ik besefte dat
het dessert nog opgediend moest worden maar ook dat we nog helemaal naar
Pellenberg moesten in hun auto! Ik kon enkel in gedachten smeken dat het niet
al te erg was of zou worden.
Na het eten zat er niets anders op dan mijn bezorgdheid te
delen. Ik kon door de grond zakken van schaamte. Liever nog was ik instant verdwenen!
Mijn maatjes hadden nog steeds niets gemerkt. Misschien deden ze alsof om me te
sparen, de schatten. Ze maakten er in alle geval geen drama van, waarvoor
nogmaals dank. We hebben daar een vuilzak gevraagd om de autozetel te
beschermen. Ik weet niet of het door
mijn schietgebed kwam, maar we zijn zonder schade in Pellenberg geraakt.
De verpleegster van dienst heeft wel een uur werk gehad om
me te fatsoeneren. “Overloop” noemde ze het. Het was de eerste keer dat ik het
woord hoorde. (september 2010)
wordt vervolgd…
