Of beter nog, in een uur.
Zo voelt het hier. In de tel van een kus vechten vreugde en verdriet om hun plaats. Ze wisselen elkaar in zo’n tempo af dat ik er duizelig van word. We genieten intens van elkaar. Nog meer dan anders koesteren we onze momenten samen. In dat heerlijke gevoel kan angst of verdriet ons zomaar overvallen. Een bijzonder cocktail waar we vooral heel moe van worden.
Uitgeput, maar ook krachtig. Ik verwonder me erover hoe licht het soms kan voelen. Hoe ons lachen de kamer vult. Hoeveel rust we vinden bij elkaar. Hoe dankbaarheid me keer op keer overvalt.
Dankbaar dat ik zoveel liefde mag voelen, dankbaar ook voor zoveel steun die ons verwarmt als een zacht deken. Wij voelen ons gedragen door de bezoekjes, berichten, telefoontjes, verrassingen, gekruiste vingers, brandende kaarsen, soepjes en ander lekkers.
“Wat kunnen we doen?”, is een van de meest gestelde vragen. Een vraag die ons uitnodigt om stil te staan bij wat we nodig hebben. We zijn dankbaar voor al die vormen waarin jullie jullie steun verpakken en vinden het net fijn dat ieder dat op zijn of haar manier doet. In het bijzonder genieten we van de nabijheid van ‘life’ contacten, hier bij ons, op wandeling of bij jullie.
En we vertrouwen erop dat jullie het ons niet kwalijk nemen dat we niet altijd de fut hebben om snel te reageren op jullie lieve boodschappen. Ze worden zeer gewaardeerd!
Graag sluit ik af met een positieve noot. Intussen is het plaatje wat duidelijker geworden. Op 1 juni is de operatie voor het lek. Op 24 juni volgt de grote operatie waarbij het stuk aorta vervangen wordt. Die duidelijkheid brengt hier rust.
Warme groet,
Ruth,
die al wat oefent in haar rol als verslaggever.
