De rugzak is gepakt, het laatste (lees: lekkere en gezonde) maal gegeten.

De ‘kleine’ operatie wordt vervroegd. Een week geleden kregen we de boodschap dat de operatie niet kon doorgaan op de geplande dag begin juni, samen met de vraag of het een week eerder kon. Die week eerder, dat is morgen.

En hoewel dat in principe niet fundamenteel iets verandert aangezien de verbrede aorta nog niet wordt aangepakt, merken we hoe de spanning de voorbije dagen steeg.

Een beetje zoals het ontkurken van een fles champagne. De druk stapelt zich op. Je weet dat die er is, en toch is het verschieten als de kurk plopt en het vocht rijkelijk stroomt. Dat overvloedig vloeien betekent bij Ruth een zee van tranen, bij mij een stuk of drie. Toch zijn beide het overlopen van onze onmacht en zorgen.

Gelukkig is er weinig champagne in huis en genieten we vooral van elkaar en de gewone dingen van het leven.

Morgen om 10 uur, fingers crossed.