Rolstoeien

Omdat ik intussen, na een goeie maand, voel wat werkt en wat niet.

Wegwijzers omdat ik, ook al vind ik dat niet gemakkelijk, wil uitreiken en wil aangeven waar ik deugd aan heb.
Geschreven, niet vanuit het gemis van goede ondersteuning, net vanuit de ervaring hoe deugddoend jullie zijn. Eeuwige dankbaarheid om dit pad met me te gaan.
#wegwijzer 1: Reik naar me uit (en blijf dat nog even doen). In de eerste dagen na het overlijden van Martin werd ik overspoeld door berichten. Heel fijn om te voelen dat ik mee gedragen werd. Ik heb de tijd en energie niet gevonden om te antwoorden. Dat betekent niet dat ik niet om je geef of niet dankbaar ben met je blijk van ondersteuning en genegenheid. Het betekent dat ik er niet toe kom om me door die eindeloze berichten te worstelen of de fut niet heb om de telefoon op te nemen. Wil je er zijn en iets betekenen? Blijf dan nog even naar me uitreiken nu ik de energie niet heb om dat zelf te doen.

#𝐖𝐞𝐠𝐰𝐢𝐣𝐳𝐞𝐫 𝟐: 𝐦𝐚𝐚𝐤 𝐡𝐞𝐭 𝐜𝐨𝐧𝐜𝐫𝐞𝐞𝐭: In 90% van de berichtenstroom staat een of andere variant van ‘laat weten als ik iets voor je kan doen’ of ‘ik sta voor je klaar’. Fijn om dat te horen, echt, dank je wel. Waar ik veel aan heb zijn de mensen die de ondersteuning concreet maken: een liedje die je zelf als troostend ervaart, de speltbroden die me door de eerste dagen geholpen hebben, me ontlasten van administratieve taken, me meevragen op een uitstap, … Omgaan met deze nieuwe situatie vraagt zoveel van me, dat het me enorm ondersteunt als ik gewoon ‘ja of nee’ mag zeggen. Mijn vermogen om te trekken, organiseren, creatief na te denken over hoe jij me mogelijks zou kunnen ondersteunen is op dit moment beperkt. Dat denkwerk laat ik graag aan jou over. Neem initiatief, neem me mee op sleeptouw. Wat denk jij dat je voor me zou kunnen betekenen? Wat van jouw overvloed/talenten wil jij graag delen? #weduwewegwijs

#Wegwijzer 𝟑: 𝐃𝐞𝐞𝐥 𝐌𝐚𝐫𝐭𝐢𝐧: Vertel me, schrijf me wat Martin voor je betekent heeft, wat jullie samen deelden of wat het verlies jou doet. Deel en laat mij delen. Ook Willem gaf aan zijn papa nog beter te willen leren kennen. We horen graag van jullie.

De vraag is me nooit eerder zoveel gesteld en nooit eerder viel die me zo zwaar om te beantwoorden.
Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer de betrokkenheid. enorm. Alleen, het antwoord is minder voor de hand liggend.

Er is verdriet, pijn, gemis. Massa’s, met overvloed, in golven, grote en kleine.

Er is dankbaarheid. Een hart vol. Om Martin die mijn leven zo verrijkte, om de jaren dat we zo dicht van elkaar mochten genieten, om zo’n intense liefde te mogen ervaren. Een extra hart vol voor al mijn warme gevoelens over de grote betrokkenheid en ondersteuning van ver en van dicht.

Er is een vermoeidheid die ik niet van me af kan schudden, waar ik mee opsta en mee ga slapen. Mezelf uitnodigen om de dag af te ronden gaat moeizaam.

Er is vreugde om een mooi uitzicht, een bijzondere ontmoeting, een grappige woordspeling. Dat is niet veranderd.

Er zijn veel vraagtekens over hoe het verder kan. Wat met …Willem, ons droomproject, mijn daginvulling, de financiën. ik probeer de vragen nog even te laten zijn en me geen zorgen te maken.

Er is een stevige basis aan vertrouwen, in mezelf dat ik dit kan dragen, dat ook Willem dit in zijn leven kan verweven, dat we samen onze weg vinden, en dat Martin ons hierin nabij is.

Ik voel me intens verdrietig, vol vertrouwen en vol vraagtekens, positief maar niet per sé optimistisch, dankbaar, kwetsbaar, sterk en krachtig, verdoofd, bewust, …

Het is er allemaal. Soms op de voorgrond, soms aanwezig in een klein hoekje.
Zo gaat het met me.
En met jou?