De vraag is me nooit eerder zoveel gesteld en nooit eerder viel die me zo zwaar om te beantwoorden.
Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer de betrokkenheid. enorm. Alleen, het antwoord is minder voor de hand liggend.
Er is verdriet, pijn, gemis. Massa’s, met overvloed, in golven, grote en kleine.
Er is dankbaarheid. Een hart vol. Om Martin die mijn leven zo verrijkte, om de jaren dat we zo dicht van elkaar mochten genieten, om zo’n intense liefde te mogen ervaren. Een extra hart vol voor al mijn warme gevoelens over de grote betrokkenheid en ondersteuning van ver en van dicht.
Er is een vermoeidheid die ik niet van me af kan schudden, waar ik mee opsta en mee ga slapen. Mezelf uitnodigen om de dag af te ronden gaat moeizaam.
Er is vreugde om een mooi uitzicht, een bijzondere ontmoeting, een grappige woordspeling. Dat is niet veranderd.
Er zijn veel vraagtekens over hoe het verder kan. Wat met …Willem, ons droomproject, mijn daginvulling, de financiën. ik probeer de vragen nog even te laten zijn en me geen zorgen te maken.
Er is een stevige basis aan vertrouwen, in mezelf dat ik dit kan dragen, dat ook Willem dit in zijn leven kan verweven, dat we samen onze weg vinden, en dat Martin ons hierin nabij is.
Ik voel me intens verdrietig, vol vertrouwen en vol vraagtekens, positief maar niet per sé optimistisch, dankbaar, kwetsbaar, sterk en krachtig, verdoofd, bewust, …
Het is er allemaal. Soms op de voorgrond, soms aanwezig in een klein hoekje.
Zo gaat het met me.
En met jou?
