Kerst. De witte wijn is lauw. Lap, de frigo heeft het
begeven. En deze frigo is meer dan een koelkast. In de huidige strijd tegen het
wondje is dit toestel van onschatbare waarde. Als bureau, als werkblad voor het
koken, als vervanging voor bijna al hetgeen ik anders zittend doe. Die 125cm hoogte
is perfect de maat om staand te werken. 115cm zou ook nog kunnen, lager is moeilijk.
Paniek! Ik ga instant in alarm modus. Mijn hersenen zijn
druk in de weer om een nieuwe te regelen, eentje die precies even hoog is. En
vooral snel geleverd, meteen, morgen al. Mijn lief gaat er keihard tegen in.
Waarom een nieuwe kopen? Is het echt nodig om een toestel waar een hoop
vervuiling aan vastzit meteen te vervangen door een nieuw? Misschien heeft iemand er één op overschot? Ik
schiet in de verdediging: “Ja, maar de hoogte is belangrijk voor me, en het
moet dan ook nog naar hier gebracht, en de kapotte moeten we dan zelf naar het
containerpark brengen!”. Ruth: “We kunnen het toch proberen? Het is niet
dringend, er zijn voldoende koele plekken in huis om alles te bewaren.” En dat
het op zo’n moment beter is om even te ‘vertragen’ en na te denken over wat je
echt nodig hebt en hoe en in welke volgorde je dat aanpakt.
Ik vind het moeilijk om mijn dwanggedachte los te laten maar
ze heeft gelijk, er is geen haast bij. We spreken af dat we het alternatief een
kans geven tot nieuwjaar. Dat ik bekijk of er nog andere mogelijkheden of betere staplaatsen in huis zijn. Ruth gooit zich onmiddellijk op haar facebook
en op de ‘gift’ pagina’s. Ik op mijn blog.
Fijne feestdagen!
