Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
24 november 2019
Ihor was tevreden, gisteren. Hij zag geen schade van de mislukte transfer. De nietjes gaan er pas over een week uit. Er ging een dure plakker op de wonde, een sterk absorberend verband, bedoeld om minstens vier, vijf dagen te blijven hangen. Ik was opgelucht.
Later op de dag heb ik een klein kwartiertje in mijn rolstoel gezeten. De transfers lukten perfect. Er is een ‘static’ stand om de matras strakker op te blazen en dat geeft meer steun. Wat niet stabiel voelde was ikzelf. Het was vreemd en een ietwat onveilig rijden. Dat zal gewenning en oefening vragen om de juiste balans te herwinnen.
Vanochtend was de verpleging hier en het werd opnieuw een heel ander verhaal. Ze vond het er niet goed uitzien. Verweekt, zei ze, en dat er bloed door het verband komt, en het lijkt verschoven of zelfs losgekomen.
Lap, daar ging de bijeengeschraapte moed.
Het is alsof Ihor en de thuisverpleging in een heel ander verhaal zitten. Dinsdagnamiddag komen ze hier samen. Ik hoop dat het dan helder wordt.
