Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
9 november 2019
Ik lig op de dolfijn te bekomen van een nogal woelige nacht. Dat heeft minder met mij te maken dan met mijn buurman. Hij deed geen oog dicht van de pijn en ik was af en toe deelgenoot van zijn boosheid, zijn gewurg, zijn geklaag en zijn gejammer.
Mijn slaapcomfort was ook niet optimaal. Hoewel, ik was al blij dat ik niet in buiklig moest slapen. De linkerkant mocht ook, flink doorgedraaid met een kussen als steun onder mijn rechter schouder.
De operatie heeft twee en een half uur geduurd. Er werd een groot stuk van mijn bilhuid -5×10cm- in de vorm van een druppel over de wonde ‘geschoven’. Enfin, dat is wat ik er van begrijp.
Nu zit ik even rechtop om te doen wat in die positie het handigst is: eten,wassen, spieroefeningen doen en typen. Zo meteen op de buik. Ik mag vooral niet van links naar rechts schuiven op de wonde. Ik laat me helpen om van houding te veranderen.
Ik zal ook hulp moeten vragen om de cd’s te kunnen beluisteren met de laptop, want die dolfijn hindert me in mijn mobiliteit. Heeft iemand (in het Gentse) een cd walkman (Diskman) liggen die ik zou mogen lenen? Dat zou de max zijn.
Bon, ik ben zo ver. Buiklig.
Straks komt de chirurge langs om de Pico (mini vacuüm toestel) aan te sluiten.
