Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Olala, de jojo draait nog steeds op volle toeren. Ik niet. Het gaat niet goed met me. Ik heb de hele dag in bed doorgebracht.  De moed en de lust om op de staan ontbraken.  Er was en er is vooral angst en onzekerheid.  Gebrek aan perspectief ook.
Zaterdagavond bloedde de wonde. Een stukje huid was losgescheurd. Op zondag hadden we familiefeest voor de verjaardag van mijn vader en ik wou er heel graag bij zijn. Ik had Ihor op de hoogte gebracht en foto’s van de schade doorgestuurd. De schat is op zondagochtend de wonde komen dichtnieten. Als cadeau voor mijn papa. Hij was zelf erg geëmotioneerd omdat zijn ouders voor de feestdagen de reis naar België niet meer aankunnen.
Het was een fijne dag. En een spijtig einde van de dag. Ik was doodop toen we thuiskwamen en ik weet het, ik voelde me onzeker en ik had Ruth moeten vragen om me te steunen bij de transfer, die helemaal fout liep. Ik belandde op de harde wielbeschermer van de rolstoel. De huid is op dezelfde plek losgescheurd. Het komt door die tranfer, denk ik. Ihor is er het er niet mee eens, hij zegt dat het door mijn zitkussen komt, maar dat geloof ik niet want ik zit op een luchtkussen.
De afspraak met de chirurge is een week uitgesteld en Ihor komt pas zaterdag. Vandaar de onzekerheid.   Het voelt als zinloos tijdverlies en ik weet niet hoe ik me best gedraag om het niet nog erger te maken.