Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik zag Ihor en Heidi (de chirurge) deze ochtend. Het verdict is dat ze me de 27ste gaat opereren. Het wordt een patchwork van flap hier en dichttrekken daar en huid verplaatsen elders. En aansluitend minstens twee weken hospitalisatie om de hechtingen te laten sterken. Ik zie er niet naar uit, maar ik weet dat dit de beste oplossing is. Transfers zonder schuiven of pivoteren zijn niet haalbaar, liggen en me laten helpen is de enige optie.

Na het consult had ik ook een echo en een RX geregeld voor mijn schouders. Ik was vooral benieuwd naar de echografie omdat daarmee eventuele scheuren te zien zijn. De ontsteking was wel waar te nemen, van scheurtjes geen spoor. Dat is een verademing, vooral omwille van de echo van het oordeel, of moet ik zeggen, de veroordeling van Dokter Viaene, die me nog steeds achtervolgt. Die schouders, dat komt in orde, daar heb ik vertrouwen in.

Ik ben blij en dankbaar dat ik van nature opgewekt van aard ben. De realiteit is vaak zwaar, onzeker, uitzichtloos en pijnlijk, en toch vind ik altijd ergens een scheutje serotonine, oxytocine of dopamine, of noem het goesting, om licht en lucht te voelen.