Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Mijn buik doet vreemd. Het borrelt daar uitbundig. Ik hoop dat het daarbij blijft. Het voelt tegelijk een beetje vreemd in mijn hoofd, maar dat kan inbeelding zijn.
Gisterenavond vroeg ik assistentie om me in buiklig te wentelen. “Oei, accidentje”, zei de verpleger. “Shit”, dacht ik. Dat bleek het effectief te zijn. Het verband zat ook onder en moest vervangen worden. Dat is geen sinecure, het moet namelijk perfect luchtdicht aansluiten. Ihor is de enige hier die dat echt goed kan, maar die was al naar huis. En inderdaad, het lekte, zij het miniem. De Pico pompte elke tien seconden, beter kregen ze het niet.
Ik hoop dat dit accidentje geen diarree is. Gisteren was het erg dun. Ik heb alle zwarte chocolade die ik hier had opgegeten, dat helpt bij diaree, en het is ook lekker.
De verlamming heeft sowieso een verstoorde darmtransit veroorzaakt, maar daar heb ik leren mee omgaan. Sinds vorige week maandag ben ik echter niet meer naar de wc geweest voor stoelgang. Thuis doe ik twee keer per week een lavement* en dat werkt perfect. Dat ik het hier niet toepas komt omdat ik dan minstens een half uur moet zitten, en dat is in deze fase van de wondheling niet raadzaam. Ter vervanging doet de verpleging een ‘toucher rectal’. Dat is met de vinger de kak er uit halen. Het werkt voor zover de vinger reikt. Vanochtend was de toucher oké. Allez, de densiteit was goed.
Terwijl ik dit schrijf ruik ik onraad. Bingo! Het is niet ‘lopend’, dat is het goede nieuws. Wel vervelend en zorgwekkend.
Ik vraag straks aan Heidi of ik een lavement mag organiseren.
* Het lavementsysteem wordt uitvoerig beschreven onder de ‘categorie ‘ (rol)stoelgang, die je rechtsboven kan aanklikken.
