Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ik lag gisteren nogmaals op de operatietafel, om de wonde te checken en schoon te maken, want de overloop van stoelgang houdt aan. Ik ben ondertussen gestopt met het nieuwe antibioticum, de remedie bleek ongunstiger dan de kwaal.
Vandaag was het niet beter, integendeel. Toen Heidi de wonde kwam checken hebben we de situatie besproken, en een lavement leek toch aangewezen.
Mijn eigen toilet/douchestoel staat hier. Ik heb daar al commentaar over gekregen door enkele verpleegsters. Na tien jaar douchen heeft de stoel een patina van kalk en ijzer, en dat ziet er niet erg hygiënisch uit in een smetteloze omgeving. Bovendien is eigen materiaal niet toegestaan, zeggen ze. Er kwam nog een opmerking achteraan, ‘dat ze het waterkokertje gedogen’. Dat had mijn lief voor me meegebracht, met een kleine cafetière erbij. Ik heb geantwoord dat de lokale toiletstoel niet deugt voor mij en de koffie evenmin.
Voor de transfer heb ik me op de stoel laten tillen, om het risico op beschadiging van de hechtingen te beperken. Het lavement was een succesvolle actie. Dat doet deugt. Vooral mentaal. Het stelt gerust. Waar ik me wel zorgen over maak is dat de sluitspier niet meer sluit, terwijl dat de ontspannen conditie van de spier zou dienen te zijn. Ik hoop stellig dat dit zich herstelt.
Ihor is net gekomen. Hij heeft het verband bevestigd en de Pico aangesloten. Ik zou vanaf nu een ‘restenarm’ dieet krijgen om weinig of geen stoelgang meer te maken. Ik ben al benieuwd. Ik vrees dat het culinair genot er niet op vooruit zal gaan.
