Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik had Heidi gisteren verwacht. Dat zou goed uitgekomen zijn omdat de Pico er ‘s ochtends de brui aan had gegeven, en het verband dan sowieso verschoond zou worden. Een zo hermetisch gesloten ruimte kan niet lang zonder vacuümpomp, omdat de wonde dan verweekt. Omdat we geen contact kregen met Heidi is Ming gaan zoeken naar een verse Pico in de voorraad van Ihor. Met succes. Hij had al zijn Chinese charmes aangewend om de assistente van Ihor te overreden en het pakketje van € 160 te veroveren.
Het was een goede beslissing.  Heidi was er pas vandaag na de middag.

Er zat een week tussen sinds de vorige check-up. Ze nam een foto van de wonde. Het verschil, ten goede, is duidelijk te zien, en onderhuids was het ook mooi geëvolueerd, zei ze.
Ik weet dat het goed komt. Het gaat traag, ja, steevast trager dan ik verwacht, doch ik heb losgelaten om te bedenken wanneer ik hier weg kan.


Ik zit nu twee keer een uur per dag op, en de namiddagbeurt is tegelijk een fysieke oefensessie met de ergotherapeuten. Zij zijn het overigens die me in en uit bed tillen. Ik ben daar erg dankbaar voor, want er is voorlopig geen alternatief. 
Ik word vooral mentaal gesterkt door het opzitten. In de rolstoel voel ik me instant zelfstandig, en dat doet ontiegelijk veel deugd na weken passief  liggen.