Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ik had graag een enthousiast vervolg geschreven. Alles voelde zo positief, alsof ik een scharnierpunt voorbij was, het einde in zicht was. De Pico had het voortreffelijk gedaan, de hele week. Zo lang heeft een verband het nooit uitgehouden. Ik keek hoopvol uit naar het oordeel van Ihor en Heidi. Wellicht heb ik te veel verwacht.
Niet dat het slecht nieuws is, dat niet, althans niet in de zin dat het fout zou zijn met de wonde. De bloedwaarden zijn goed, de kweek van vorige week was zuiver, er is minder wondvocht. En toch is het niet goed genoeg. Niet goed genoeg om dat ene nog open stuk dicht te naaien. Niet goed genoeg om de Pico af te koppelen. Niet goed genoeg om het restenarm dieet te stoppen. Niet goed genoeg om in te kunnen schatten hoe lang dit nog gaat duren.
Ik ben er niet goed van en ik heb er genoeg van. Zo voelt het nu even.
Vrijdag komen Ihor en Heidi opnieuw evalueren.
