Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ruim twee uur heeft de operatie geduurd. Ik kon het gebeuren goed volgen in de spiegeling van de grote lamp. Er werd een stuk huid van mijn bovenbeen geschild als ent voor de wonde. Ihor kwam er later bij om het verband te leggen en de vacuümpomp aan te sluiten. Geen Pico of ander ambulant systeem, deze keer. Ik zou het tuig beschrijven als een zuchtende bloedzuiger.
Omdat ik niet verdoofd word mag ik meteen terug naar mijn kamer, zonder tussenstop op de recovery. Toch heeft zo een ingreep altijd meer impact dan ik vermoed. Ik viel bijna instant in slaap.
Fingers crossed, nu. De heling helpen door te visualiseren. Vooral niet belasten. Liggen op de linkerzijde of op de buik. Mijn moed is gebald.
