Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ihor heeft gisteren de wonde gecheckt. Het zag er niet best uit. Aan één kant was de huidflap losgekomen. Hij heeft het met drie steken vastgenaaid. Gelukkig was de flap zelf niet beschadigd. Het betekent wel weer langer helen.
Ik had voordien een lavement gedaan. Het was een week geleden en dus hard nodig. Ik doe dat op de toiletstoel en daarna neem ik een douche. We hadden het hele proces zorgvuldig gedaan, en toch was dat te hevig voor de fragiele hechtingen. Dat is niet normaal, zegt Ihor. Na drie dagen hoort een huidflap vast te zitten en bij mij zweeft het nog. Hij denkt dat er een tekort is aan mineralen, vitaminen of aminozuren. Dat verwondert me niets met die voeding, zei ik, maar daar heeft hij geen oren naar.
We gaan het lavement zo lang mogelijk uitstellen nu.
Wat een calvarietocht, en dat in tijden van Corona. Sinds gisteren mag slechts één bezoeker tegelijk komen, met masker, en een meter afstand houden. Ik moest glimlachen bij de gedachte aan Ruth die steeds meteen bij me in bed duikt. En effectief, een verpleger betrapte ons in bed, zonder afstand, mondmaskertje onder de kin hangend. ‘En flagrant délice’, zoals de Fransen zo mooi zeggen. Toevallig was het een maat die in de afdeling hiernaast werkt. Hij heeft de kans niet laten liggen om er een scène van te maken. Heerlijk.
De directie van het ziekenhuis is momenteel in crisisberaad. Ik hoop zo hard dat er geen volledig bezoekverbod komt, hoewel ik het tegelijk zou begrijpen.
