Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Ik ben thuis!
De kans op een corona besmetting en de gevolgen ervan vormen een grotere bedreiging voor me dan de wonde, en een ziekenhuis is een potentiële broeihaard voor het virus. Ihor zal thuis de wondzorg verder opnemen.
Gisteren was er overleg met Ihor en Heidi. De huidflap is nog steeds niet gehecht aan de randen, maar Heidi wil het toch een kans geven. Zij denkt dat het een kwestie van tijd is. Daarmee bedoelt ze twee tot drie weken. De grote uitdaging wordt de stoelgang en hoe we dat voor mekaar krijgen zonder frictie op de huid-ent. Ik veronderstel dat het in eerste instantie ‘toucher rectale ‘ wordt.
Ihor zegt dat ze uitgeput zijn met de middelen en technieken die hier beschikbaar zijn, dat ik beter naar het UZ ga als het deze keer niet lukt. Erg bemoedigend klinkt dat niet.
De situatie en de organisatie thuis is niet vanzelfsprekend. Het wordt een oefening in veerkracht en creativiteit. Door de toestand met corona zal vooral Ruth hard belast worden, want het wordt een soort quarantaine thuis. Ik wens haar alle kracht en geduld toe, en mezelf ook.
