Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Het is fijn om dicht bij mijn lief te zijn. Mijn leven heeft zich vernauwd tot overleven. De liefdevolle verbinding troost en sterkt me.
De stoelgang heeft meer impact dan we verwachtten. Sinds mijn thuiskomst is de kak dun en loopt het meermaals per dag over. Het voelt onveilig, ik kan mijn lijf en ritme niet meer vertrouwen. Ik krijg nu drie keer per dag verpleging. Dat scheelt, hoewel de overloop zich weinig aantrekt van hun planning. De bevuiling maakt dat het vacuümverband lekt, en de wonde aangetast wordt. Ihor kwam het eergisteren vervangen. Het heeft amper een dag gehouden zonder lekken.
Nieuw voor me is dat Ihor vertelde dat de huid-ent maandag verwijderd werd omdat het niet wilde hechten. Heidi heeft onderhuids enkele steken genaaid om de wonde in de huidige vorm te stabiliseren en de hoop is dat het op deze manier breed genoeg dicht zal groeien, zonder spanning bij transfers en beweging. De kans op slagen is 50/50 zegt Ihor. Hij herhaalde nogmaals dat we ergens anders hulp moeten zoeken als dit niet werkt. “Als je drie keer naar de garage gaat met hetzelfde probleem en je bent nog steeds niet geholpen, dan zoek je toch naar een andere garage?”, zegt hij laconiek. Alleen is daar weinig perspectief voor, gezien de huidige situatie. Er wordt verwacht dat de pandemie zeker tien weken zal aanhouden en de vraag is wanneer en waar ik terecht zal kunnen.
Als lichtpuntje in deze sombere periode ervaar ik de veelheid aan solidaire, creatieve en constructieve initiatieven via de (sociale) media. Tegelijk bedenk ik dat het dezelfde globalisering is die mee aan de oorsprong ligt van de ongebreidelde verspreiding van de ziekte. Alles is onvermijdelijk verbonden.
