Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
De grillen van het lot zijn ondoorgrondelijk.
We lagen bijna in dromenland. Onbevangen opperde Ruth dat de nieuwe pomp gelukkig een heel stille is. Toen werd het pas echt stil. Plotsklaps beseften we dat er iets niet ok was. Ruth checkte. De powerknop stond uit! Waarschijnlijk is dat gebeurd wanneer de machine op het net aangesloten werd toen de batterij plat was. Dat betekent dat het ding al meer dan 24 uur stil stond.
Ruth startte het toestel op. Het pompte uitbundig en ging vervolgens in alarm, een irritant gepiep. Logisch, het verband hing open aan de onderkant en lekte als een vergiet.
Mijn recent door het goede nieuws ontstane extase viel acuut in duigen. Voor zover ik wist is een vacuümverband zinloos wanneer het systeem stilligt, en doet het dan de wonde verweken. Dat betekent dat het verband vervangen zou moeten worden als het niet lekvrij gemaakt kon worden.
Het was een spannende operatie voor Ruth. Wegknippen wat los zat. Afplakken met medische tape die ze voor het eerst gebruikte en die van alles deed, behalve plakken zoals zij dat wilde. Onzekerheid, weerstand en frustratie wisselden elkaar af.
Het gepiep hield ineens op. De pomp bromde wel continu, maar daar sliepen we doorheen.
Mijn moedige lief is dan toch even ‘zuster Ruth’ geworden.
Ihor heeft gisteren alles nagekeken. Het onophoudelijke gebrom had met een lekkage aan de pomp zelf te maken. De lange stilstand zou volgens hem de wonde niet beïnvloedt hebben.
Zucht!
