Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Het gaat gestaag beter met de wonde. Er zijn huidcellen gevormd over de hele oppervlakte. Geen spatje bloed meer. Ik moet nog geen zotte toeren uithalen. Het is brozer dan een babyvelletje.
Zoals ik al voorvoelde was het een pittige week. Wat heb ik verlangd naar de zon en de wind op mijn huid. Ik heb getast in de reserves van mijn geduld. Het klopt, dat van die laatste loodjes.
Een aangename troost is dat de deur zowat de ganse dag open staat, waardoor er af en toe een zucht frisse lentelucht binnen waait. En mijn lief waait regelmatig over de drempel, zodat ook de warmte een weg vindt naar mijn kamer. Ik groet mijn huisgenoten die langs lopen, en de kinderen komen babbelen of, heerlijk!, een tekening brengen.
Meer heb ik niet nodig voor een vrolijk Paasfeest.
