Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Aftellen!
Bijna, bijna, bijna.
Eerlijk gezegd durf ik nog niet. Het ging al te vaak mis door de transfers. En een transfer zonder frictie, dat gaat niet. Komt erbij dat ik het niet voel, dus dat ik niet weet als ik iets fout doe.
Ondertussen bereid ik me voor op het zitten. Het kussen van mijn rolstoel deugt niet. De huidige wonde bevindt zich precies op de grens van het voorste hardere deel en het achterste zachte luchtkussen. Dat betekent dat er zittend altijd frictie op de wonde is. Ik krijg volgende week een ‘Vicair Vector O2’ demokussen toegestuurd dat volledig met luchtbellen gevuld is. Voor mij zou dat het meest geschikte kussen zijn. De vraag is of het me lukt om transfers te maken, omdat lucht weinig steun geeft. In afwachting snijd ik in het oude kussen het harde stuk weg op de plek van de wonde.
Als ik eenmaal zit kan ik ook lavementen hebben. Dat betekent dat ik na twee maanden onthouding weer groenten kan eten. Zalig. Gedaan met de (resten)arme voeding.
Het is bizar om in deze tijden van algemene beperking uitzicht te hebben op enkel meer mogelijkheden. Enfin, mijn quarantaine heeft lang genoeg geduurd.
Libertad!
