Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Hoe onnozel het kan zijn, en tegelijk funest.
Waarschijnlijk was de nieuwe soort verbanden te poreus en werd daardoor de wonde groter. Het prille vel plakte er aan vast en scheurde af bij het verschonen. Eerder gebruikten we siliconen verband, dat kleeft niet, en dat passen we nu weer toe. Na twee dagen zag je al het verschil. Vandaag is één van de twee beschadigde plekken weer dicht. Het stemt me optimistisch. En zolang het betert laat ik geen kweek nemen van de wonde. Ik ga er van uit dat er dan geen vervelende bacteriën inzitten.
Ondertussen heb ik het demo kussen in de rolstoel. Transfers doe ik nog niet zelfstandig, dat lijkt me teveel risico. Ruth, mijn hemelse al, grijpt me vanachter bij mijn broek en begeleidt me veilig van het bed in de stoel. Met het mooie weer de voorbije dagen ben ik een paar keer buiten geweest. Het blijft een unieke, weldadige zegen , al is het heftig overrompelende er van af.
Over twee weken wordt de lift geplaatst. Dezelfde dag komt er iemand van het bedrijf me het gebruik ervan aanleren. Hopelijk lukt het zoals ik me dat voorstel, want door die coronatoestand zijn we er niet in geslaagd om het op voorhand uit te testen.
Wordt nog even vervolgd…
