Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
De ijsheiligen. Een grillige en bewogen driedaagse.
Dinsdag was een topdag. Ik had ‘s ochtends mijn oude handbike verkocht, de wonde bleek op een speldekop na dicht en Ruth deed een super batje met tweedehands loopschoenen. Het kon niet stuk, die dag.
Woensdag werd een downdag. De wonde gaapte ineens weer open, totaal onverwacht, en geen klein beetje. Het had de omvang van een potlood. Ik was kompleet van mijn melk voor de rest van de dag. Dat kwam vooral omdat er niet de minste aanleiding was geweest, ik had de hele tijd alleen maar in bed gelegen. Ik heb me suf liggen piekeren over een mogelijke oorzaak. Het maakte me radeloos, moedeloos, onzeker en triest. Boos ook. Ik had het gehad, het was me iets te veel gejojo. Goed dat mijn lief er was om me op te vangen in haar grenzeloos troostende armen.
Ik had beide dagen een foto laten nemen en die heb ik naar Ihor gestuurd, met een hoop vraagtekens erbij.
Donderdag, gisteren dus, kwam Ihor aanzetten met een arsenaal speciale verbanden. Hij was duidelijk voorbereid op het ergste. Groot was zijn verbazing toen hij de plakker verwijderde en de wonde…. ei zo na dicht was.
Mysterie!
Natuurlijk ben ik blij dat het zo snel beterde, maar dat onbestendige blijft wel hangen en tast het vertrouwen aan.
What’s next?
