Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Het was drie dagen geleden al zover. Alleen durfde ik het toen nog niet te schrijven, want het was nogmaals een week up en down geweest met de wonde, en vooral de down had zich ferm laten voelen.
Nu heb ik zin om het te blokletteren, het uit te schreeuwen, maar misschien moet ik toch nog even bescheiden blijven, en fluisteren “Het wondje is dicht. Helemaal dicht”. Zo dicht dat de verpleging daarnet de nieuwe huid met vette zalf heeft ingesmeerd om het vel soepel te houden. Er ligt wel nog een verband op als buffer.
Bijna dertien maanden is dat wondje het brandpunt van mijn leven en van dat van mijn naasten geweest. Onvergetelijke maanden om snel te vergeten. Ach, ik rol te hard van stapel. Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk te geloven dat het voorbij is. Het is al te vaak terug naar af geweest. Laat ik nu vooral nog even geduldig zorgen dat het dicht blijft en sterk wordt en dat deze rolstoelcoaster voorgoed tot stilstand komt.
