Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
Geen nieuws, goed nieuws?
Ik kon er niet toe komen om te schrijven. Of beter gezegd, om te delen. Alles was me te veel geworden.
Het droog houden van de wonde bleek ook geen afdoende remedie. Ik heb dagenlang tot negen uur per dag op mijn buik gelegen, bibs bloot en een vliegenkap over de wonde (Ruth’s idee). Om vol te houden lag ik me coma te kijken aan series. ‘s Avonds was de wonde dicht, een flinterdun velletje, en ikzelf was misselijk en suf van het scherm en het buikliggen. ‘s Ochtends kon ik weer helemaal opnieuw beginnen met een open wonde.
De moedeloosheid nestelde zich beetje bij beetje. Die toestand werkte verdovend. Het maakte dat ik elke kans uit de weg ging en al zeker als dat risico’s zou kunnen inhouden. Het creatieve denken hield op, uitdagingen leken a priori zwaar en lastig. Angst regeerde en ik sloot me op in mijn gelatenheid. Ik bevond me in een coconnetje van overleven, zonder dat ik me daar bewust van was.
Het was Ruth die stevig aan de boom schudde. Ik was zo ver weg dat ik eerst niet eens besefte waar ze het over had, wat het probleem was. Laat staan dat ik enig benul had van de impact van mijn gedrag op haar leven. Ruth hield vol tot het me daagde. Tot ik me bewust werd van de lethargie waarin ik me bevond. Tot ik begreep dat delen met mijn vrienden nodig was. Tot ik inzag dat ik (elders) ondersteuning kon en moest zoeken.
Hoe is het toch mogelijk dat ik net dan wanneer ik het meeste mijn dierbaren nodig heb, ik het zo moeilijk vind om in mijn kwetsbaarheid te staan en mijn miserie te delen? Terwijl het de sleutel is om uit de situatie te geraken en het de vriendschap alleen maar hechter maakt. Ik ga mijn best doen om hier aandacht voor te hebben, maar als je lang niets van me hoort, trek gerust aan de bel. Want bij mij is geen nieuws niet altijd goed nieuws.
Ik ben mijn lief andermaal blijvend dankbaar.
Wordt spoedig vervolgd.
