Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Nieuws. Goed nieuws.
Actie. Ik had de situatie met het wondje gedeeld in een Facebook groep van lotgenoten. Daarop kreeg ik een hoop tips en remedies. De meeste kende ik en had ik al toegepast. Wat echter nieuw was en me sterkte waren de suggesties om mijn afschuwelijke ‘restenarm’ dieet te stoppen en mijn liggend leven om te gooien. Ik had daar eerlijk gezegd niet veel aanmoediging voor nodig.
Alles is meestal met elkaar verbonden, dus het hek was snel van de dam. Ik ben in beweging nu, ik ga bijna elke dag fietsen, ik eet weer vegetarisch en ik bak volkorenbrood. Ik doe opnieuw lavementen en ik lig nauwelijks nog in bed. De bloeddoorstroming wordt gestimuleerd en dat komt de wonde ten goede. Het gaat langzaam beter, van binnen uit, en dat lijkt me duurzamer dan een ééndags huidvliesje.
Eigenlijk komt het er op neer dat mijn focus niet meer uitsluitend op het wondje gericht is, maar vooral op leven, weliswaar rekening houdend met het wondje. Ik zit maximaal twee uur achtereen en wissel dat af met liggen. Mijn spieren worden weer sterk, waardoor ik minder risico op frictie heb bij transfers. Het gaat zelfs beter met mijn schouders die al maandenlang pijnlijk ontstoken zijn door al dat liggen.
Mentaal is het verschil minstens even groot. Het vertrouwen herstelt zich, obstakels worden kansen, de goesting in actie neemt toe.
Nu nog helder krijgen hoe ik zo een situatie in de toekomst kan voorkomen of afblokken en wie of wat ik daarvoor nodig heb. En iemand extern vinden die ondersteunend kan zijn in een crisis, zodat niet alle druk bij mijn lief terecht komt.
