Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Twee maanden verder alweer.
Ik heb leren leven met de wonde. Het is rollen met extra beperkingen, en zo optimaal als mogelijk. Het werkt. Ondertussen proberen we nog steeds om de wonde, die er al zo lang hetzelfde uit ziet, dicht te krijgen. Sinds kort doen we er een huisgemaakte zalf van smeerwortel en kamille op. Cross your fingers!
Intussen is er één en ander veranderd in het huis. Dat krijg je in tijden van corona, dat schept ruimte voor projectjes. Hoewel ‘project’ in dit geval een betere omschrijving is. Onze living bestond uit twee delen met een niveauverschil van 17cm. Niet handig met de rolstoel. Ik gebruikte oprijgoten om de hoogte te overbruggen. Met een hellingsgraad van meer dan tien procent vraagt dat een behoorlijke inspanning. De wielen passen bovendien maar net in de goten. Soms draait onverwacht een voorwieltje om zijn as terwijl je klimt of daalt. Daar is geen ruimte voor, en je zit klem. Dan heb je geluk als er iemand in de buurt is. Met het gevolg dat ik steeds minder die ruimte gebruikte. Jammer, want daar staat de houtkachel en de sofa, en dat is bij uitstek een plek om samen te chillen of een spel te spelen.
Een volle maand hebben we er aan gewerkt. Een stoffige en lawaaierige maand, want onder de houten constructie lag harde beton die op verschillende plaatsen te hoog was.
Enfin, het is ons gelukt om het oude eiken parket te recupereren en terug te plaatsen. Je ziet niet meer dat het ooit anders dan vlak is geweest.
Voelen doen we het nog wel. Ik was die opstap zo gewend geworden dat het zonder een vreemde gewaarwording blijft en soms zelfs schrikken van het idee om naar beneden te tuimelen.
Het zal sneller wennen dan het niveauverschil, daar ben ik gerust in.
