Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Dit is waarschijnlijk de laatste blog in de serie ‘Rolstoelcoaster’. De finale strijd met het wondje lijkt gestreden. D-day, na bijna twee jaar strijd.
Vandaag is dag elf zonder plakker op mijn bil. Ik wou het al eerder uitschreeuwen maar ik aarzel nog steeds. Het is zo moeilijk te geloven. Alsof ik de ketens die me vasthielden nog steeds voel terwijl ik al bevrijd ben. Alsof ik vergeten ben hoe het is om vrij te zijn en ik de ruimte die het meebrengt als vreemd ervaar. Alsof ik liever niet vrij ben dan opnieuw geketend te kunnen worden.
De ommekeer begon eind december met een consult bij het wondzorgteam van Maria Middelares, op aansturen van mijn thuisverpleging. Na al die tijd maal ik niet meer om een opinie minder of meer. Zoals ik al vreesde bleken er vieze bacteriën in de wonde te huizen, dus dat werd antibiotica slikken. Misschien belangrijker was dat ze ook daar twijfels hadden over mijn zitkussen. Ihor had daar ook al kritiek op. Het heeft gezorgd dat ik werk gemaakt heb van het sinds april bestelde Vicair kussen. Een week later kreeg ik een demo die ik mag gebruiken tot het bestelde kussen ooit eens geleverd wordt. Dit kussen is volledig met luchtzakjes gevuld, anders dan mijn oude kussen dat een gevormde voorkant heeft en een achterstuk met lucht. Het nadeel is dat ik minder steun heb en mijn knieën wat van links naar rechts zwabberen, maar als dat het verschil gemaakt heeft heb ik het er graag voor over.
Sindsdien is de wonde langzaam opgegroeid en dichtgegroeid.
Duimen en vertrouwen, nu.
