Ik zit bij mijn alles verwarmend houtkacheltje te mijmeren
over het ‘Downhill’ stukje dat ik net op de blog gepost heb. Als in een film
zie ik elk detail voor me.
Er gaat een schok door me heen. Ik besef plotsklaps dat ik
de autosleutels bij me had en eenvoudigweg naar de rolstoel bij de brug had
kunnen rijden. “Kieken!”, denk ik nogmaals.
Ik weet niet of ik er ooit aan gedacht zou hebben, toen, met
mijn verwarde hersenen in reptielmodus.
