Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ai ai. Te snel victorie gekraaid..

Het laatste gaatje wil niet dicht. Integendeel, het is langzaam groter aan het worden. Neen, dat is niet gebeurd door dolletjes te gaan rolstoeien. Hoewel ik me ferm heb moeten inhouden. Ik voelde me als een koe die na de winter voor het eerst weer in een sappige weide staat.
Die eerste dag ben ik een half uur buiten geweest en de volgende dag drie kwartier. Een dag later deed ik een lavement en aansluitend heb ik gedoucht. Na bijna twee maanden was dat als ondergedompeld worden in een zintuiglijke roes. Dat was alles qua gestoei. O ja, en ik heb groenten gegeten. Ook dat was twee maanden geleden. Mijn papillen kregen bijkans een orgasme.

Het voelt als terug naar af nu. En dat is het ook. We hebben de alternerende matras terug op het bed gelegd, het eten is weer restenarm, ik drink opnieuw eiwitrijke supplementen en ik ben de laatste week niet meer uit bed geweest.

Ik had die schaarse minuten buiten echter voor geen goud willen missen, en die douche en de groenten ook niet. Dat was zo hard nodig, en zo ingrijpend weldadig.

Het is tijd voor actie. Maandag laat ik een kweek nemen van de wonde om uit te zoeken of daar een vieze bacterie de genezing afremt. Ik ga ook regelen dat de tillift geïnstalleerd wordt. En er gaat maandag iemand voor me het demo kussen ophalen.
Als het niet betert roep ik Ihor er weer bij.