“Je hebt nog net de tijd voor een tas koffie”, zegt ze, “ik
heb verder alles al klaar”.

Mijn lief neemt me mee voor een verrassing. Aan de gps te
zien, weet ik ongeveer waar we terecht gaan komen. Ik kan me er niets bij
voorstellen in die omgeving. Ik ben benieuwd.

De surprise blijkt een aangepast wellness centrum te zijn. Er
komt een dame naar buiten die ons een sleutel geeft en zegt: “Geef hem straks
maar terug”. We staan een beetje verweesd naar de sleutel te staren.
Ruth: “Excuseer,
het is de eerste keer dat we hier zijn, kan je ons alstublieft wat uitleg geven?”.
Ze gaat ons voor, toont het bad, de sauna, de tillift voor de jacuzzi,…en wil
opnieuw weggaan. Ruth, nogmaals en nadrukkelijk: ”Kan je ons dat alstublieft
echt tonen, want we hebben dit nog nooit gedaan”. Waarop de dame
zegt dat ze ons zo dadelijk komt helpen, we kunnen ons alvast omkleden. Er is
een tillift om me in de jacuzzi te hijsen.

De dame komt met een ‘matje’ (het doek met de riemen),
haakt twee van de lussen aan de lift en zegt: “Ok, spring er maar in!”. Ze is
nogal in de war als we duidelijk maken dat ik echt niet kan staan. “Ik heb het
nochtans laatst eens zien doen”, zegt ze. Vervolgens vraagt ze aan Ruth of zij
weet hoe het moet. We schrikken en dringen er op aan dat ze er iemand bij haalt
die bekwaam is. Er komt een jongedame bij die als meteen zegt: “Zeg, ik heb die
opleiding niet gevolgd, he”. Blijkbaar is er maar één die opgeleid werd en die
is niet aanwezig. De twee beginnen te kibbelen over hoe het zou moeten. Lap,
ons vertrouwen is helemaal gevloerd.

Terwijl de andere op
ons aandringen belt naar degene die opgeleid werd, gaat de naarstige
vrijwilligster vastberaden verder met alle mogelijke standjes. “Ik ga u
ophangen, he”, zegt ze. Ik bevind me meer dan eens hachelijk bungelend tussen
hemel en aarde. “Zit het goed?” “Voelt het goed?”. Ik probeer opnieuw met handen en voeten
uit te leggen, dat ik dat niet KAN voelen. Uiteindelijk
lukt het omdat Ruth de gebruikershandleiding op het matje ziet staan.

Het bad heeft geen handvatten. Het valt niet mee om een
evenwicht te vinden. Ruth klemt mijn onderlijf tussen haar benen en ik lig min
of meer stabiel. Het kost meer dan een half uur om bij te komen van de stress.

Wat volgde was wel fijn: infrarood, sauna, koude douche. Ik
heb de tillift niet meer gebruikt, het ging ook zonder.

Bij het afrekenen zegt de vrijwilligster tegen Ruth: “Als je
een volgende keer komt kan je twee mannen meenemen, dat kost hetzelfde”, waarop
Ruth, verrast en schaterend: “Ik heb maar één lief in een rolstoel, hoor”.
Waarop zij: “Ah, ik dacht dat je zijn begeleidster was!”

(maart 2015)