Vorige donderdag had ik een afspraak in het
revalidatiecentrum van Pellenberg. Eén van mijn vragen ging over een wondje op
het zitbeen dat al vijf maanden aansleept.
Vijf maanden terug. Het was de eerste week van juli. Die
week dat het 35 graden en meer was. Thebe en haar broertje Kasper, het metekind van Ruth,
logeerden enkele dagen bij ons in Gent. We gingen naar een grasveld waar de
pretcamionette (een speelpleinwerking op wielen) zich geïnstalleerd had. Een
onschuldig waterstraaltje mondde uit in een wild watergevecht. We waren
doornat. Ik voelde me gelukkig en bevrijd. Het was erg lang geleden dat ik zo
uitzinnig gedold had. Mijn liefje vond het ook heerlijk, dat zag ik in haar
ogen. Ze houdt erg van fikfakken en dat is gezien de situatie niet mijn
voornaamste talent. Dat brengt vaak verdriet, voor allebei. Het wondje heb
ik de volgende ochtend opgemerkt, door een bloedvlek op het laken want ik kan
dat niet voelen.
Vijf maanden. Van de thuisverpleging krijg ik al even lang
te horen dat het een mooi wondje is: niet echt diep, iets meer dan een
centimeter doorsnee, lichtjes doorbloed en slechts een beetje ‘geel beslag’.
Ben ik vet mee. Al vijf maanden doe ik mijn best om niet langer dan 2 à 3 uur
achtereen te zitten en dan minstens een half uur op mijn zij te liggen in de
hoop het wondje voldoende te ontlasten. Of te staan, in de stastoel.
(zie: http://www.mobilitycare.net.au/mobility_products/lifestand-ls-manual-standing-wheelchair.html)
Het blijft desondanks hetzelfde ‘mooi’ wondje. Af en toe
lijkt er verandering te komen door een nieuwe behandeling maar na enkele dagen
stagneert het weer. Flaminal, tijmhoning, calendula noch Mepilex brengen
verbetering.
Ik had gevraagd om Marc erbij te hebben in Pellenberg. Hij
is hoofdverpleger en een autoriteit wat wondzorg betreft. Ik wist al wat hij
zou zeggen. Het was wat ik al vijf maanden niet wilde weten en horen: niet meer
zitten, tenzij het echt niet anders kan. Liggen, staan, maar vooral de wonde
niet belasten.
De meeste afspraken voor de komende week zijn ondertussen afgelast.
De situatie nodigt uit tot creatieve oplossingen, dat wel. Ik ga straks naar
een verjaardagsfeest en ik heb de sofa reeds gereserveerd. Morgen zondag vieren
we de verjaardag van mijn vader. Er zal een bed voor me in het restaurant
staan.
Kortom, het is boeiend en het is balen tegelijk. Ik zal veel
thuis zijn de komende weken, noodgedwongen, dus aarzel niet om even langs te
komen.
Wordt vervolgd
