Bijna. Het is bijna dicht, het wondje. Nog een kwart vierkante centimeter, 20 keer kleiner dan het aanvankelijk was. Ik had de finale graag gemikt op mijn verjaardag, maar dan moet ik wel heel snel zijn.
Ik ga janken van blijdschap als dit over is. Echt, ik voel het nu al komen als ik er aan denk. En als ik denk aan alle verlokkende uitnodigingen waarop ik niet ben ingegaan. Het zal ook een beetje van trots zijn. Trots dat ik de tijd liggend en staand meestal zinvol heb beleefd, ondanks het ongemak. Dat ik in staat was om op te houden met wachten.
Het keerpunt wil ik met jullie delen. Het kwam er door deze vragen -ingefluisterd door mijn lief- te beantwoorden:
“Wat is de situatie en waar wil ik naartoe?
Welke hulpmiddelen heb ik?
Wat/wie belemmert me?
Welke zijn mijn overtuigingen, welke zijn (on)behulpzaam?
Wie of wat heb ik nodig?
Wat heb ik zelf in huis en op wie wil ik beroep doen om deze situatie te veranderen?”,
en er concrete actie aan te verbinden.
Kwistig bruikbaar en heilzaam.
