Vorige zaterdag.
Ruth heeft opleidingsdag. Naar het trainingscentrum
is het 40 minuten fietsen. Het waait en regent zo heftig dat ik besluit haar
weg te brengen met de auto. Ik ben daar nog nooit geweest en we vertrekken goed
op tijd zodat ik een korte rondleiding kan krijgen. Terwijl mijn lief nog wat
spullen vergaart voor de workshop bol ik snel door de regen naar de auto die
gelukkig vlakbij, aan de achterdeur staat. Ruth gaat rijden. Ik gooi mezelf op de passagierszetel,
haal mijn rugzak van de rolstoel en sluit snel de deur van de auto. Even later
komt Ruth aangerend, de kap over haar hoofd, en weg zijn we.
Het rijdt vlot, we parkeren ons voor het centrum en we
hebben nog 20 minuten tijd voor het begint. Ik hang al half uit de auto als we
plots beseffen dat de rolstoel nog in Gent staat.
Oeps, foutje! Ik besluit meteen terug te rijden. Ruth
probeert zonder succes haar vriendin Nelle die blijven logeren is te bereiken,
om me eventueel te helpen. Op de terugweg bedenk ik dat het ergste dat kan
gebeuren is dat de stoel er niet meer staat. Dat zou wel erg zijn, zo’n stoel kost
bijna 7000 euro. Ik spreek mezelf vertrouwen in, ik ben nog geen half uur
weggeweest en het is zondagochtend en er is niet veel volk op straat in dit
hondenweer. Nat zal hij zijn, de rolstoel, zoveel staat vast.
Ik geloof mijn ogen niet. De stoel staat er niet. Ik kijk
naar het huis van Ruth in de hoop daar iemand te zien die zwaait of een teken
doet. Niets, geen beweging, een donker huis. Ik bel Ruth, het is het
antwoordapparaat. Ik denk snel na, probeer kalm te blijven. De enige optie
lijkt me naar huis te rijden, daar heb ik mijn oude rolstoel nog staan. Zonder rolstoel kan ik geen kant op. Ik
blijf nog even zitten, aarzelend en vertwijfeld. Ik hoop nog steeds dat iemand
naar buiten komt. Ik bal al mijn energie in die wens en op dat moment komt
Nelle naar buiten. Ruth had haar toch bereikt. Ze had alvast de stoel uit de
regen gehaald en ze was zich even op gaan frissen in de badkamer…
Het was al de tweede keer in dezelfde week dat we de rolstoel vergeten waren. Mijn lief zegt dat het een teken is, dat het tijd is om weer te stappen.
