Met de lente verschijnt de fiets in mijn leven. Ik
vind fietsen zalig! Ik ben opgegroeid tussen de hellingen van de Vlaamse
Ardennen en als kind droomde ik ‘coureur’ te worden.
De eerste keer handbiken tijdens de revalidatie in Pelleberg
herinner ik me nog als gisteren. Het was lente, toen ook. Er werd een
voorzetwiel aan de rolstoel bevestigd. Met een handig systeem klikten de
voorwieltjes van de rolstoel en de steuntjes van het voorzetwiel omhoog. Et
voilà, een driewieler! Met twee handen tegelijk trek je de handbike vooruit.
Ik was volkomen onder de indruk van de snelheid van het
fietsen. Een gevoel van vrijheid en vreugde overrompelde me. Tranen van
blijdschap werden gedroogd door de wind.
Een handbike scoorde redelijk hoog op het prioriteitenlijstje maar het geld was op door de aanpassingen die hoger op de lijst stonden.
Ik heb er toen over geschreven in mijn nieuwsbrief en vrienden zijn stante pede in
actie geschoten. Een ‘benefiets fuif’ met een live band werd georganiseerd, iemand
knapte een tweedehands fiets op, verkocht die en schonk de winst, een ander
deed zijn motorfiets die al jaren in de garage stond van de hand, er was een
huiskamer pianoconcert, elders werden wafels gebakken en verkocht en sommige mensen
deden gewoon een gift.
Binnen de kortste keren werd € 6000 verzameld, voldoende om
de handbike te betalen. Het is ook een voorzetwiel en er is elektrische
ondersteuning om de pittige hellingen in deze omgeving te trotseren. Elke keer
als ik fiets, denk ik met dankbaarheid aan de mensen die dit mogelijk hebben
gemaakt.
Gisteren heb ik voor het eerst sinds de operatie gefietst in
Gent. Mijn handbike ginder heeft geen batterijen omdat Gent redelijk vlak is.
Ik was vooral benieuwd hoe de linker arm en de schouder zouden reageren na de operatie.
Wel, het was heerlijk fietsen. Ik werd moe aan allebei de armen, en geen
pijn, dus met enige oefening zal ik mijn bereik vergroten.
