De arm is in goede vorm, het wondje is genezen. Hoera! Goed
gedaan! Vrij!
Doch…
Een week of zo geleden lukte het plots niet om op mijn
rechterzijde te slapen. Er kwamen dan langzame, aanhoudende spasmen die de
linkerkant als een accordeon aanspanden en loslieten. Dan kwam er
ook koorts. Niet hoog, zo rond 38°. Er waren vaker spasmen maar ziek voelde ik
me niet, hooguit wat vermoeid door de koorts.
Enkele dagen later zag ik een gigantische bloeduitstorting
in mijn linker bovenbeen, dat twee keer de omvang kreeg van het andere dijbeen
en aubergine kleurde.
Ik voelde niets. Fysiek onderzoek door de arts maakte ons
niet wijzer, de bloedtest ook niet.
Sinds eergisteren slaap ik weer op beide kanten, de koorts
is weg en het been betert langzaam.
Mysterie.
Er kan van alles gebeuren in het verlamde deel en niemand
heeft een idee wat het is. Mijn lief vindt het beangstigend. Ik vind het hooguit
verontrustend. Het woordenboek zegt dat we hetzelfde voelen.
