Lieve lezers. Hoe langer ik wacht met schrijven, hoe meer er
te vertellen valt, natuurlijk.
Ik begin waar ik geëindigd ben. Berlijn, met Willem, bij
Lieve. De Berlijnreis begin juli is sinds de rolstoel een jaarlijks uitje
geworden. Ondertussen gaat het ook vlot om het huis in te richten voor de
rolstoel, de ochtendverpleging kent me en de trappen buiten zijn een
onvermijdelijk , maar haalbaar obstakel. Finn en Jotti, de twee oudste van
Lieve, waren ook daar. Willem is samen met hen gaan ‘containeren’. Dat wil
zeggen, de container van een supermarkt doorzoeken naar voedsel dat over datum
is en best nog eetbaar. Willem vond het de max. Ze kwamen zwaar beladen terug
met groenten, fruit, kaas en yoghurt en zelfs gerookte zalm. We hebben amper
iets moeten kopen die week.
De ochtend van dag 4 wordt het beschermende pleister op mijn bil vervangen en de wonde
blijkt open te zijn. Geen idee hoe dat is kunnen gebeuren. Ik heb de rest van
het verblijf vooral liggend doorgebracht. Goed dat er mensen genoeg in de buurt
waren voor een babbel, of om me op een matras in de tuin te helpen voor de bbq
aan het kampvuur.
Het was moeilijk, mentaal. En toch zit ook hier weer een cadeau
verscholen. Jotti was mandala’s in 3D aan het maken om op een marktje te
verkopen. Ze had dat geleerd van iemand in Brazilië en dat werd haar
voornaamste inkomen op haar trektocht van 14 maanden door Latijns Amerika. Ik
was uiterst geboeid door die mandala’s en ze vroeg me of ik er ook niet een
wilde maken, liggend. En, ja, dat lukte. Dit heeft me liggend de hele zomer doorgeholpen. Ik heb er ondertussen
tientallen gemaakt, geschonken en verkocht ook. Met dank aan Jotti, en
eigenlijk ook aan het wondje, wat nu ‘de plek’ heet, omdat het ondertussen al
zes weken geheeld is.
Wordt vervolgd…