Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
21 november 2019
Thuis. Aangekondigd met zwaailichten.
Ik werd letterlijk warm ontvangen tussen twee warmwaterkruiken op mijn nieuwe alternerende matras. En Ruth boven op me, ook letterlijk.
Het is mijn warmste week.
Gisteren kwam onze handige buurman een grotere radiator in de slaapkamer plaatsen. Ook dat was een warme actie van mijn liefje. En deze avond krijg ik een alternerend kussen voor de rolstoel. Dat doet hetzelfde als de matras: door middel van een pomp de ene luchtkamer vullen en de andere lossen zodat de druk continu verplaatst wordt. Ihor heeft dat voor me geregeld en ik mag het gratis gebruiken. Die Ihor!
Het is fijn om weer thuis te zijn. Ik was vergeten hoe lekker eten kan smaken. En hoe rustig het hier is. En hoe fris en zuurstofrijk de lucht. En hoe zalig het voelt om lepeltje lepeltje met mijn lief de dag los te laten.
Mij verplaatsen is ook thuis geen sinecure. Omdat ik hier ook geen steun heb op de wiebelende luchtmatras. Ik doe mijn uiterste best om niet te schuiven op de wonde. De chirurge zei dat de hechting na drie tot vier weken 80 procent van de uiteindelijke bereikt. Ik ben nu twee weken ver.
Nog even.
