Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
23 november 2019
Pfff, ik ben het liggen beu. Mijn nek en schouders zitten in een kramp door de beperkte houdingen. Rechts lijkt ontstoken. Ik word er ‘s nachts van wakker, dat is geen goed teken.
Ruth heeft het rolstoelkussen bij Ihor opgehaald. Ik wou het gisterenavond testen en de transfer mislukte. Mijn vuist boorde zich door lucht in de matras en gaf me te weinig steun. Ik belandde onhandig tussen bed en stoel. Gelukkig was Ruth er bij om het ergste te voorkomen. Ik was compleet van mijn melk, de rest van de avond, en ik voelde me ontzettend fragiel. Te meer omdat ik voor van alles iemand nodig heb. Het knaagt aan mijn zelfvertrouwen.
Vandaag gaat het al beter. Er is weer creatieve ruimte voor mogelijkheden.
Wat ik vooral hoop is dat de wonde niet geschonden werd. Zitten is één ding, maar zonder schuiven of andere verrassingen in de rolstoel hoppen is niet zo simpel. Ihor komt straks om de wonde te verzorgen. Hij dacht ook de helft van de hechtingen te verwijderen.
