Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje

4 november

Ik bevind me ergens rond het dieptepunt, letterlijk en figuurlijk. Huilen en lachen. Het wondje is wonde geworden, dieper en groter. Het goede er aan is dat zich nu niets meer verbergt. Het vuil moet er uit nu en dan wordt het alleen maar beter. Mentaal ook. Ik durf zelfs al te geloven dat het dieptepunt, het kantelpunt voorbij is.
Vanochtend kwam ik op consult bij de chirurge in Jan Palfijn. Ik lig daar nu op een kamer.  Het plan is dat ik straks een vacuüm behandeling (VAC therapie) op de wonde krijg, tot donderdag, zodat de wonde sneller geneest. Donderdagavond zou het opnieuw dichtgenaaid worden. Daarna word ik op een speciale matras gelegd om de wonde in optimale omstandigheden te laten helen. De eerste week mag ik hoegenaamd niet zitten en ik moet in het begin  vooral veel op mijn buik liggen. Dat vind ik niet aangenaam, bah. Als alles goed gaat laten ze me over twee weken vrij.

Ruth is net langs gekomen met heel veel liefde en kleren en boeken en lekkers en zo.