Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
10 november 2019
Sunday Bloody Sunday. Dolfijn werd orka deze nacht. Ik ben wakker geworden in een plas bloed. De uitdrukking op het gelaat van de verpleging sprak boekdelen. Het verband was in de nacht al twee keer ververst en de lakens ook, en het werd steeds erger. Mijn hemoglobine wordt gecheckt om te zien hoeveel bloed ik kwijt ben. Eerlijk gezegd voel ik me inderdaad nogal slapjes. Het was me even te veel. Er zijn tranen ontsnapt. Ik had de naïeve gedachte dat het deze keer in een strakke rechte lijn zou helen. Ik had beter moeten weten. Rechte lijnen zijn niet voor mij weggelegd in dit leven.
De chirurge is onmiddellijk langsgekomen. Ze heeft drie steken bijgenaaid aan de buitenkant van de bil, waar het bloed lekte. Dat is een meevaller,zegt ze. De binnenkant zou ingewikkelder geweest zijn om dicht te krijgen. Het bloeden is gestopt nu.
Enfin, de nacht was opnieuw geen groot succes. Bovendien stoot die vismatras zowat elke 20 seconden een toeterend geluid uit en de buurman was beter maar niet best. De oordoppen die Ruth me heeft meegegeven kwamen goed van pas.
