Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje
12 november 2019
Mama mia! Ik wist dat het fout zou gaan. De Pico die er ‘s nachts de brui aan had gegeven werd gisterenochtend vervangen. Het ding knipperde groen ‘ok’, maar het was niet ok. Het zoemde zowat aan een stuk door, met tussenpauzes van drie seconden. De Pico die ik vorige week had deed dat hooguit om de twintig minuten. Dat niet aflatende gezoem klonk in mijn oren als een lek. Een kleintje, te klein om de Pico in alarm te brengen. Ik heb het vaak proberen uitleggen aan de verpleging. Vruchteloos. Het knipperde toch ‘ok’!?
Om 20u kreeg ik er eentje zover om wat tape bij te plakken en het lukte. Maar het was te laat. De batterijen hadden al te veel energie verspild. Twee uur later lag Pico lichtloos onder mijn laken. Niet ok.
Het werkt nochtans op ordinaire AA batterijen. Als je die vervangt licht het toestel enkele seconden op als een kerstboom, en dan niets meer. Onherroepelijk uitgedoofd. Die dingetjes zijn ingesteld met een niet te kraken chip om hoe dan ook na 7 dagen te stoppen. Schandalig. € 135, Made in China. Bingo voor Smith&Nephew.
De lieve nachtverpleger is er meer dan een uur mee bezig geweest. De wonde mag met zo een verband maar een paar uur zonder pomp zijn, anders moet het hele verband er af en hernieuwd. Ten einde raad is de man Ihor zijn kantoor gaan doorzoeken, om met een gloednieuwe Pico terug te komen.
Het was middernacht ondertussen. Het vacuüm was hersteld. Rust. Slapen. Flipper de orka is nog nooit zo stil geweest als deze nacht. Pico bello!
Ihor was net hier. Hij is tevreden dat het verband droog blijft. Als het zo verder gaat mag ik vrijdag naar huis. Hij vertelde hoe dat gaat met die Pico ‘s. En dat Flipper $ 20 000 kost. Wablief!
