Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Ik ben een goede slaper en daar ben ik dankbaar voor. De nacht brengt me kracht.
Ik ga de perspectieven loslaten. Me niet laten meesleuren in een somber toekomstbeeld, dat ik toch niet kan voorspellen en ook niet naar mijn hand kan zetten. En nu datgene doen waarvan ik weet dat het goed is voor me, waardoor ik de toekomst toch positief beïnvloed. In de eerste plaats betekent dat goed voor mezelf zorgen en me laten verzorgen. Moeite doen ook, bijvoorbeeld om mijn spieren in vorm te houden.

Ihor is gisteren toch gekomen. Ik had er op aangedrongen, ik wou weten waar ik aan toe ben. Het ziet er goed uit, zegt hij, op dat ene afgescheurde stukje na. De chirurge zal maandag bezien hoe ze dat gaat aanpakken.

Ihor had aangedrongen om een ‘Repose’ kussen te gebruiken. Die naam klonk me niet vreemd, ik heb inderdaad ooit zo een kussen aangeschaft voor lange afstanden in de auto. Ik ga straks eens uittesten of het haalbaar is bovenop het andere kussen.
En zo is er toch weer perspectief 🙂