Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.
Help, ik lek!
Wat is dat toch met mij en die pompen? Het is eigenlijk de bedoeling dat de combinatie van verband en vacuümpomp pas na vijf tot zes dagen ververst wordt. Langer dan twee dagen is dat bij mij nog niet gelukt. Daar komt nog een feilloze timing van het alarm bovenop. Alsof het ding er op ingesteld is om af te gaan, precies op het moment dat we willen inslapen. Het is niet zo dat we dan pas in bed liggen, vaak hebben we eerst nog wat liggen lezen of babbelen of zo. Het nachtlampje gaat uit en bingo, het alarm van de pomp gaat aan. Ruth plakt dan wat af op de plek waar het vermoedelijk lekt. Het is even stil dan, een paar minuten, net de tijd om je lekker te nestelen tussen de dons, en ja hoor, alarm! Na twee of drie plakbeurten is het meestal wel gefikst.
En het kan nog ietsje meer lekken. Dinsdagochtend was het zitkussen van mijn rolstoel platter dan een vijg. Gelukkig had ik een reparatiekit mee, want we waren enkele dagen van huis.
Van huis. Dat heeft me doen beseffen hoe hulpeloos ik ben op verplaatsing, in de huidige omstandigheden. Het was een erg nare ervaring, niet alleen voor mij, ook voor Ruth, die voor alles en nog wat geroepen werd. Ik besef nu pas hoe ondersteunend de aanpassingen thuis zijn, die het me mogelijk maken om ondanks de wonde en de pijnlijke schouders nog veel dingen zelfstandig te kunnen doen. Ik heb meteen verzorging en verpleging geregeld voor de komende week in Frankrijk.
Dat is, áls we naar Frankrijk gaan. De pomp is al een paar dagen verwijderd omdat het verband niet meer dicht te plakken viel. Morgen komt Ihor. Dan wordt het beslist.
