Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive wondje
We hadden een fijne tijd in Frankrijk. Het was weliswaar heel beperkt omwille van de wonde die verbonden was aan een grote pomp, maar het was fijn om in goed gezelschap te vertoeven. Onze vrienden hebben goed voor ons gezorgd. Dat voelde enerzijds als lastig omdat de taken niet in balans waren en anderzijds was het fijn om te weten dat het zo mocht zijn.
We zijn een bewogen week thuis nu. Maandag zou ik de chirurge zien, maar dat ging niet door omdat ze toen op een warm eiland vertoefde. Ihor is wel langsgekomen en hij was tevreden met de ontwikkeling van de wonde. Eén wonde waar de hechtingen losgekomen waren vertoont nieuwe huidcellen en de open punt van de huidflap is klaar om dichtgenaaid te worden. Volgende maandag wordt daarover beslist.
Dinsdag had ik een afspraak met het hoofd van de revalidatie van UZ Gent. Die afspraak was in oktober vorig jaar al geregeld. Ik had een ‘omstandig’ verslag nodig voor het Bijzonder Solidariteitsfonds. Ik heb enkele jaren geleden een rechtszaak tegen hen gewonnen om terugbetaling te bekomen voor een lavementsysteem en sindsdien vragen ze elk jaar weer om de noodzaak van het hulpmiddel aan te tonen via een gespecialiseerde arts.
Eerder gebeurde dat in Pellenberg tijdens de jaarlijkse controle, maar het leek me een goed idee om die afspraken dichterbij te organiseren.
Dokter Viaene is een uitbundige, rondborstige dame die zich niet stoort aan tijdsdruk. Onze afspraak vond anderhalf uur later dan gepland plaats en ze nam ook voor ons alle tijd. Ik stelde haar op de hoogte van de perikelen met de wonde en de schouders. Momenteel zijn mijn beide schoudergewrichten ontstoken. Het begon met de linker, die ik forceerde toen ik te snel mijn spastische been in bed wilde trekken om niet uit evenwicht op de grond te belanden. Dat dateert nog uit de periode dat ik het alternerend matras gebruikte. Het is ondertussen rampzalig te noemen. Mijn hele gevoelige bovenkant doet pijn, op mijn hoofd na. Dokter Viaene reageerde zonder omwegen. “Nee, die schouders, dat zou niet beteren, integendeel. Een elektrische rolwagen was niet meer veraf.” Ze raadde me aan om een tillift te installeren bij mijn bed, en misschien konden we al beginnen uitkijken naar een meer aangepaste woning…
Ik was erg stil op de terugweg. En ik had het koud de rest van de dag.
Nu, enkele dagen later, zie ik dat ze me bewust wilde maken om mijn schouders zo lang mogelijk te sparen en mijn leven zo in te richten dat ik zo min mogelijk transfers maak. Ik heb alvast actie ondernomen. Maandag, na de afspraak met de chirurge laat ik een echo nemen van beide schouders. Dan weet ik waar ik aan toe ben. En dinsdag komt een ergotherapeut langs en gaan we bedenken hoe het hier beter kan met transfers en hulpmiddelen. Ondertussen neem ik een dagelijkse megadosis curcuma en leg ik voor het slapen gaan een cold pack op elke schouder gedurende twintig pijnlijke minuten. Het helpt, denk ik, maar dat kan wishful thinking zijn.
