Rolstoelcoaster handelt over de finale strijd met het recidive zitwondje.

Sinds het lavement heb ik geen stoelgang meer gehad. Dat lucht op. Het verband en de Pico zitten nog steeds perfect.
Gisteren is het restenarm en proteïnenrijk dieet gestart. De bedoeling is dat ik morgen nog een lavement doe, en dat daarna het verse verband en de Pico een volle zeven dagen kunnen blijven zitten zonder vervanging, omdat er geen of weinig stoelgang meer gemaakt wordt. De wonde zou daarna voldoende stevig dicht moeten zijn om naar huis te kunnen.

Zoals ik verwachtte is het restenarm dieet geen gastronomisch festijn: witte rijst, wit brood, magere smeerkaas, bouillon, en proteïnedrankjes en puddinkjes met diverse chemische smaken. Geen groenten, geen vezels. Ik denk dat de tegenstelling met hoe ik thuis eet niet groter kan zijn.
Deze middag was het rijst met kipfilet. Ik heb toegestemd met vlees, omdat ik de mysterieuze vleesvervangende burgers echt niet eetbaar vind. Het kostte me wel moeite om onder het eten niet te focussen op het kortstondige, miserabele leven van die plofkip.

Ik hoor van Ihor dat een overdracht naar de afdeling revalidatie aangevraagd werd. Blijkbaar heeft het Riziv een maximum aantal ligdagen bepaald op de afdeling heelkunde, waar ik nu lig, en als dat aantal overschreden wordt moet de chirurg boetes betalen. Op revalidatie moet je dan weer een minimum aantal dagen verblijven. Begrijpe wie het begrijpen kan.
Ik verhuis zodra er daar een plaats vrij komt.
Het betekent natuurlijk dat ik nog een week langer in het ziekenhuis lig. Op zich is dat goed. Ik kan me niet voorstellen hoe het de voorbije week thuis had gemoeten, en revalidatie lijkt me wel een geschikte overgang naar een thuissituatie. Het lastige is dat ik mijn objectief alweer eens dien te verleggen. Hoe vaak nog?